کلبه زندگی

گاهی اوقات به اين نتيجه می رسم که هيچ چيز مال من

نيست

من , يک جزء از هيچ بزرگ دنيايی هستم که بدون هيچ

دليلی , و بدون هيچ اراده ای به اينجا تبعيد شده ام

درون دست های من , سيب سرخ گاز زده ايست که

نمی دانم چطور به دست من رسيده است

و من همينطور سرگردان به همهمه های مبهم اطراف

خویش گوش سپرده ام

محيط من را , هاله ای سياه و غليظ از دروغ پوشانده

است

و بر فراز سرم , آسمانی به وسعتی که نمی دانم

به وسعت ندانسته هايم

و به رنگ آبی , که پس زمينه دست نيافتنی آن است

مثل انتهای خواسته های بی انتهای من

اطرافم را آدم ها گرفته اند که هر کدامشان , مثل من ,

بدون اينکه بدانند برای چه , بر سنگفرشی از باقيمانده

مردگانشان , قدم می زنند

و گاهی هم , برای اينکه چيزی گفته باشند زير لب

زمزمه می کنند : چه هوای خوبی !

من جزء لاينفک دروغ ها و آدم ها و مردگانی هستم که

بر سطح توده ای مدور

بر مدار صفر درجه ای به مرکزيت نوری دست نيافتنی

می چرخند

می دانم , روزی , به دليلی که هيچ ارتباطی به من

نخواهد داشت

در حفره ای تاريک , که هيچگاه متعلق به من نخواهد بود

در زير سنگفرشهايی که خيلی زود , گذرگاه عابران بی

خيال خواهد شد

مدفون می شوم

انگار نه انگار که بودنی برايم بوده است

و انگار نه انگار که رفتنی

اين موضوع نه به من مربوط می شود و نه به هيچ کس

ديگر

اين موضوع يک اتفاق ساده است

يک اتفاق ساده مسخره

برای اينکه تنوعی باشد برای گريز از تکرار قدم زدن های

بيهوده

و به گمانم کسی هم آن بالاهاست

که نظاره میکند مردن تدریجی ام را ...

از فراز آسمان لاجوردی دست نیافتنی